Artyści

VISSILY KANDINSKY

Jeśli przyszłoby wytypować największego praktykującego teoretyka sztuki, z pewnością byłby nim rosyjski malarz, Wassily Kandinsky. Początki swojej kariery związał z założonym przez siebie ugrupowaniem artystycznym Der Blaue Reiter (z niem. Błękitny Jeździec, który często bywał tematem dzieł jego członków), zrzeszającym monachijskich przedstawicieli ekspresjonizmu. Z biegiem czasu, Kandinsky sprowadzał swoje obrazy do coraz większej syntezy kompozycyjnej oraz barwnej, pracując jednocześnie nad teoretycznymi zagadnieniami sztuk wizualnych, w szczególności kompozycji. “Legenda” głosi, że pewnego razu Wassily nie rozpoznał swojego zawieszonego do góry nogami obrazu. Zachwyciła go jednak przemyślana kompozycja dzieła, której nie zaburzała niefiguratywność - kiedy zorientował się, że ogląda swój własny obraz, zrozumiał że dobry obraz, wcale nie musi niczego przedstawiać. Dzięki temu incydentowi, w krótkim czasie powstała “Pierwsza akwarela abstrakcyjna”, praca która miała zrewolucjonizować ówczesne podejście do sztuki.
AMADEO MODIGLIANI

Amedeo Modigliani należy do wąskiego kręgu artystów, których nie sposób zakwalifikować do żadnego ze współczesnych mu nurtów artystycznych początku XX wieku. Podczas gdy jego krótki, bo zaledwie
trzydziestopięcioletni życiorys pełen jest gwałtownych miłosnych uniesień, rozpustnego, przepełnionego alkoholem i narkotykami życia w artystycznych dzielnicach Paryża, czy nieustających problemów zdrowotnych, jego dzieła, może poza rozedrganą czasami tkanką malarską, cechują spokój i równowaga. Powracając pamięcią do rodzinnych Włoch, Modigliani wykorzystuje w swoich pracach dziedzictwo antyku, renesansu i manieryzmu. Doskonałe, statyczne kompozycje, nienaganny rysunek oraz wystudiowane, "manierystyczne" pozy zaburzonych w proporcjach modelek, to zestaw cech charakteryzujących prace podejmujące główny temat jego dzieł - portrety oraz akty. Pomimo tak głębokiego zamiłowania do sztuki Europy Zachodniej, Modigliani uległ również urokowi podziwianej w owych
czasach sztuki prymitywnej - w szczególności maskom afrykańskim, których własności odnaleźć można w syntetycznych ujęciach portretowanych osób.



EGON SCHIELE

Mało który artysta potrafił w tak świadomy sposób przyswoić i rozwinąć styl swojego mistrza jak wiedeński przedstawiciel ekspresjonizmu - Egon Schiele. Będąc pod patronatem Gustava Klimta wypracował
inspirowaną nim, doskonałą secesyjną kreskę, którą w miarę nabierania doświadczeń (tych czysto plastycznych, jak i również tych ciężkich, życiowych) wzbogacił, czyniąc ją niespokojną, rozedrganą i niezrównanie ekspresyjną. Te cechy stylu świetnie odnajdowały się w podejmowanej przez Egona tematyce - ekspresyjnych autoportretach oraz przeerotyzowanych aktach. To zainteresowanie
ciemną, "nieczystą" stroną ludzkiej egzystencji doprowadziło do oskarżania o szerzenie pornografii. Pomimo sukcesów na płaszczyźnie artystycznej, odbicia wszystkich spotykających go życiowych tragedii odnaleźć można w jego pracach, które tworzył do 1918 roku, kiedy wraz z brzemienną żoną zmarł w czasie epidemii Hiszpanki.



LEONARDO DA VINCI



da Vinci - to nazwisko, na którego dźwięk reaguje nawet dziecko. Czym zasłużył sobie na taką sławę? Czy to dzięki jego wizjonerskim wynalazkom, błyskotliwym odkryciom, czy może skrupulatnym studiom anatomicznym lub twórczości literackiej? Otóż nie, najwięcej Leonardo wniósł do sztuk plastycznych. Nauki u znakomitego rzeźbiarza Verrocchia, wieloletnie poszukiwania idealnych proporcji ludzkiego ciała i wynalezienie nadającej najważniejszego dla Leonarda, "duchowego" wymiaru malowanym postaciom techniki sfumato sprawiły, iż da Vinci chyba najpełniej ze wszystkich mu współczesnych realizował w swojej sztuce założenia dojrzałego włoskiego renesansu - ukazania człowieka jako odbicia nieskończenie doskonałego Boga.



VINCENT VAN GOGH


Vincent van Gogh - geniusz, wizjoner, altruista, duchowny, szaleniec i samobójca. Ta wybuchowa mieszanka uczyniła z niego jednego z największych artystów w historii , odbijając swoje piętno na każdym z jego obrazów. Jego malarstwo podejmując dialog ze sztuką wcześniejszą (inspiracje m.in. realizmem Jean-Francois Milleta, XVII-wiecznym holenderskim malarstwem pejzażowym czy sztuką Japonii z okresu Edo) jest jednocześnie na wskroś nowatorskie - skrajnie kontrastowe zestawienia żywych barw, kładzionych grubymi, kierunkowymi plamami sugerującymi ciągłe "drganie" tkanki malarskiej są już zapowiedzią jednego z ważniejszych kierunków w malarstwie XX wieku - ekspresjonizmu.



PAUL KLEE



Paul Klee był artystą na wskroś nietuzinkowym. Podkreślał odrębność swoich postaw w życiu codziennym, w kwestiach politycznych i nade wszystko w sztuce. Pomimo przynależności do ugrupowania ekspresjonistów monachijskich "Der Blaue Reiter", jego sztuka nigdy do końca nie utożsamiła się z kierunkiem obranym przez innych członków stowarzyszenia. Nie oznacza to jednak, że była wolna od wpływów - wręcz przeciwnie, Paul Klee czerpał inspiracje z najróżniejszych źródeł, a jego wielkość polegała na umiejętnym stosowaniu ich, przy zachowaniu niepowtarzalnego stylu. W pracach Paula odnaleźć można duże zainteresowanie tematami zwierzęcymi, charakterystycznymi dla członków "Błękitnego Jeźdźca", widoczne są również wpływy niezwykle popularnej w pierwszej połowie XX wieku sztuki afrykańskiej. Tym jednak, co wyróżnia Klee jest mistrzowskie operowanie plamami barwnymi, których tony idealnie współgrają ze sobą, tworząc migotliwą, pełną głębi płaszczyznę malarską, rozedrganą na wzór kompozycji odegranej na fortepianie (którymi Klee zresztą, jako utalentowany muzyk, się inspirował). Nie można przejść obojętnie również wobec warsztatu rysunkowego artysty, wszak Paul Klee w pierwszych latach swej działalności artystycznej posługiwał się wyłącznie linią, którą tworzył niespokojne, a jednocześnie (zwłaszcza w późniejszym okresie twórczości) doprowadzone niemal do granic syntezy przedstawienia.

do góry
Sklep jest w trybie podglądu
Pokaż pełną wersję strony
Sklep internetowy Shoper.pl